ΓΑΪΔΟΥΡΙΝΗ ΖΩΗ

 Στέγη ένα Ι.Χ για μια εξαμελή οικογένεια 

Χωρίς ελπίδες και όνειρα - θύματα της δύσκολης εποχής που όλοι ζούμε - έχει μείνει μια πολύτεκνη οικογένεια, που από τη μια μέρα στην άλλη βρέθηκε στο δρόμο, χωρίς στέγη, χωρίς τροφή, να αντιμετωπίζει το κρύο, την παγωνιά και τις κακουχίες, ανήμπορη να αλλάξει τη μοίρα της. Το δράμα της εξαμελούς οικογένειας ξεκίνησε τη στιγμή που ο 33χρονος πατέρας, που μέχρι πρότινος δούλευε ως οικοδόμος, έμεινε άνεργος.

Αποτέλεσμα αυτού ήταν να μην μπορεί τους τελευταίους τέσσερις μήνες να φανεί συνεπής στην πληρωμή του ενοικίου του σπιτιού που νοίκιαζαν μερικά στενά μακριά από την πλατεία Σινάνη του Ηρακλείου και έμεναν με τη σύζυγο και τα τέσσερα αγγελούδια του, ηλικίας 12, 11, 7 και 20 ετών, που χωρίς να το θέλουν βλέπουν την άσχημη πλευρά της ζωής, καταλήγοντας στο δρόμο, με την απόγνωση και την πικρία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.

Το δράμα

Πριν από λίγες μέρες και αφού πλέον δεν μπορούσαν να πληρώσουν το ενοίκιο στο σπίτι, με εξώδικα και κλητήρα, ο ιδιοκτήτης του σπιτιού τούς έκανε έξωση, ακριβώς όπως λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων, όπως είπε πικραμένος ο πατέρας, τους έκοψε το ρεύμα, αφήνοντάς τους να κάνουν Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά μέσα στο σκοτάδι και στην παγωνιά. Μένοντας κυριολεκτικά στο δρόμο, υπό αυτές τις καιρικές συνθήκες που κανείς δεν μπορεί να σταθεί έξω, μέσα στην απογοήτευσή τους και μη έχοντας πού αλλού να πάνε, καταφύγιο για αυτούς για περίπου μια βδομάδα έγινε το αυτοκίνητό τους.

Σε αυτές τις τέσσερις ρόδες στηριζόταν όλη τους η ζωή. Εκεί έτρωγαν, εκεί κοιμόντουσαν, εκεί διάβαζαν τα παιδιά. Μετά, μάλιστα, και την ξεκάθαρη ειδοποίηση του ιδιοκτήτη, το σπίτι πρέπει πλέον να παραδοθεί, οριστικά και αμετάκλητα, αύριο Τετάρτη. Όμως μέχρι πότε θα μπορούν να βρίσκονται στο δρόμο;

Ψάχνει ένα μεροκάματο

Δουλεύοντας στο μεροκάματο από τα 14 του, γεμάτος δύναμη, ζωντάνια και αισιοδοξία για το αύριο, ο 33χρονος πατέρας θέλησε να κάνει οικογένεια και να παλέψει για αυτή, όμως η ζωή τού τα έφερε αλλιώς. Άνεργος σήμερα επί μήνες, τώρα ψάχνει απεγνωσμένα για ένα μεροκάματο. Ψάχνει για μια δουλειά που θα τον βοηθήσει να ξανασταθεί στα πόδια του, για να μπορέσει και πάλι να συντηρήσει την οικογένειά του, που άθελά του τώρα ζει αυτή την κόλαση, όμως δε βρίσκει τίποτα, πουθενά.

Κάθε μέρα από τότε που η ζωή τους πήρε αυτή την τροπή, γυρνούσε στο σπίτι θλιμμένος, ανήμπορος να αντικρίσει τα παιδιά και τη γυναίκα του, για να τους πει ότι δε βρήκε πουθενά δουλειά, για να του απαντήσουν γεμάτοι αγάπη, παρά τις αντίξοες συνθήκες στις οποίες ζουν, «ας βγάλουμε όπως μπορούμε και τούτη τη μέρα και αύριο έχει ο Θεός...».

ΖΗΤΟΥΝ ΒΟΗΘΕΙΑ

Λίγη συμπόνια, μια στέγη

Χωρίς δουλειά και χωρίς καθόλου χρήματα, όμως, πού να βρουν στέγη να τους φιλοξενήσει; Αυτό που ζητούν; Μα το αυτονόητο... λίγη κατανόηση, λίγη συμπόνια και λίγη βοήθεια, όπως αυτή που τους προσέφεραν το Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου και η Αρχιεπισκοπή, που προθυμοποιήθηκαν να τους βοηθήσουν στο βαθμό που και εκείνοι μπορούσαν στη δύσκολη εποχή που περνάμε.

 Μόνη ελπίδα σωτηρίας για αυτούς; Μια στέγη να τους στεγάσει και μια δουλειά για να μπορέσουν να ορθοποδήσουν ξανά, ώστε να μπει τέλος στον καθημερινό εφιάλτη που ζουν. Όσο για αυτούς που οδήγησαν την οικογένειά τους σε αυτή τη θέση και μαζί με αυτή και άλλες δεκάδες οικογένειες, όπως λέει ο 33χρονος πατέρας, δε θα ήθελε να πει κουβέντα, αφού, όπως σημειώνει, ό,τι και να πει δε θα μπορέσει να φέρει πίσω την αξιοπρέπεια και την ελπίδα στην οικογένειά του.

Πηγή