ΤΟ ΓΑΪΔΟΥΡΙ ΠΗΓΕ ΔΑΓΚΩΤΟ

Ένα μεγάλο μπράβο στη δαγκάνα της τροχαίας που τσιμπάει αυτή τη στιγμή τους ασυνείδητους επί της Αποκορώνου. 

Τη στιγμή που περνούσα μόλις απομάκρυναν τον τύπο που είχε κλείσει τη ράμπα των αναπήρων, όσο ο αστυνομικός συμπλήρωνε τα στοιχεία του εκείνος διαμαρτυρόταν, οπότε τον ρωτάει ο αστυνομικός: "Πες μου ειλικρινά, μέρες που είναι, αν ερχόταν ένας συνάνθρωπος με κινητικά προβλήματα να περάσει, πώς θα ένιωθες?". 

Πλησιάζω εγώ, "συγνώμη που διακόπτω, το έχω νιώσει προσωπικά και δεν ήταν καν Πάσχα, 20+ χρόνια οδηγός, δεν έχω "φάει" ποτέ κλήση, κι όχι από τύχη, αλλά από ευσυνειδησία. Ε εκείνη τη φορά δεν ξέρω τι διάολο με έπιασε.. Παρκάρω μπροστά στην αναπηρική ράμπα, με τα αλάρμ αναμμένα, εγώ και τα μωρά μέσα στο αμάξι. 

Πλησιάζει ένας πατέρας με τον ανάπηρο γιο του. Τον βλέπω και παγώνω, βάζω μπρος να φύγω του κάνω νόημα αλλά δε με είδε. Δεν πρόλαβα. Πήδηξε το πεζοδρόμιο. Αυτή η μοναδική φορά Ήταν και αρκετή για να αλλάξει ουσιαστικά το νόημα της λέξης "συνείδηση" μέσα μου. Έχουν περάσει 4+ χρόνια. 

Ακόμα νιώθω άσχημα...

Η χαρά μου, ωστόσο, δεν κράτησε πολύ, καθώς περπατώντας στη Σφακίων για να επιστρέψω στο αυτοκίνητο μου πέφτω πάνω σε αυτόν τον κάφρο. Όχι, δεν κρύβω πινακίδες. Δεν πρέπει να κρύβονται οι πινακίδες. Μήπως, λέω μήπως, και κάποιος από αυτούς παραδειγματιστεί ποτέ... (Χλωμό...)

Από τη φίλη μας Φ. Ε.

Ευχαριστούμε πολύ