ΓΑΪΔΟΥΡΙ ΣΤΟ ΒΟΛΟ

«Βιομηχανία» ταριχεύσεων στο Βόλο;

Τις πτυχές μιας υπόθεσης, με απολαβές πάνω σε πτώματα νεκρών, ερευνούν μετά από καταγγελίες το υπουργείο Δικαιοσύνης αλλά και εισαγγελικές αρχές. Η υπόθεση αφορά στη διαδικασία ταρίχευσης νεκρών που επρόκειτο να μεταφερθούν για ταφή από το Βόλο στις Βόρειες Σποράδες. Διαδικασία που διενεργούνταν κάτω από συνθήκες οι οποίες επίσης ερευνώνται, στο Νοσοκομείο Βόλου και με οικονομική επιβάρυνση για τις οικογένειες των θανόντων.

 

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Βάσω Σαμακοβλή

 

Για δημόσιες υπηρεσίες ξάφνου πριν από ενάμισι περίπου χρόνο ενέσκηψαν κίνδυνοι για τη δημόσια υγεία σε περίπτωση μεταφοράς σορού στα νησιά δίχως ταρίχευση. Το ίδιο όμως ξαφνικά... εξαφανίστηκε το περασμένο καλοκαίρι η ανάγκη που επέβαλε τις ταριχεύσεις ως προαπαιτούμενο.

 

Η ταρίχευση σύμφωνα με νόμο (1315/11-1-83) προβλέπεται σε περιπτώσεις μεταφοράς της σορού από χώρα σε χώρα.

 

Για εντός της χώρας μεταφορά πτώματος, το νομικό καθεστώς προσδιορίζεται από διατάξεις Προεδρικού Διατάγματος, σύμφωνα με το οποίο: η μεταφορά νεκρού εντός του Κράτους με οποιοδήποτε μεταφορικό μέσο επιτρέπεται εφόσον ο θάνατός του προς μεταφορά νεκρού δεν οφείλεται σε μεταδοτικό νόσημα. Αυτό πιστοποιείται από τον γιατρό που διαπίστωσε το θάνατο. Ο χρόνος που απαιτείται για τη μεταφορά δεν υπερβαίνει τις έξι ώρες κατά τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο και τις οκτώ ώρες για τους υπόλοιπους μήνες του έτους.

 

Σύμφωνα με το ίδιο Π.Δ., η μεταφορά θανόντος από λοιμώδες μεταδοτικό νόσημα επιτρέπεται μόνο μετά από προηγούμενη ταρίχευση.

 

Έπασχαν όλοι όσοι απεβίωσαν από την άνοιξη του 2010 μέχρι και το περασμένο καλοκαίρι από μεταδοτικό νόσημα και οι συγγενείς τους υποχρεώθηκαν σε ταρίχευση των πτωμάτων, προκειμένου να μεταφερθούν από το Βόλο στις Βόρειες Σποράδες; Ή ο χρόνος μεταφοράς τους από το Βόλο στα νησιά υπερβαίνει τις έξι ώρες;

 

Σε αυτό το χρονικό διάστημα οι ταριχεύσεις βρέθηκαν στο «φόρτε» τους στο Νοσοκομείο Βόλου. Τέθηκαν με εσωτερικές υπηρεσιακές εγκυκλίους ως προαπαιτούμενο για τη μεταφορά νεκρού από το Βόλο στα νησιά των Σποράδων. Έως το Μάιο του 2010, οπότε προσδιορίζεται η αρχή του νήματος της υπόθεσης -αφετηρία αποτελεί έγγραφο της Διεύθυνσης Δημόσιας Υγείας της πρώην Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Λάρισας- οι συγγενείς των νεκρών δεν επιβαρύνονταν με το πρόσθετο κόστος της ταρίχευσης, με εξαίρεση τις περιπτώσεις που δημιουργούνταν κίνδυνος για τη δημόσια υγεία από μεταδοτικό νόσημα.

 

Στις 27 Μαΐου 2010 η Διεύθυνση Δημόσιας Υγείας της πρώην Ν.Α. Λάρισας κοινοποιεί στην Ιατροδικαστική Υπηρεσία Λάρισας, στις Λιμενικές και Τελωνειακές Λάρισας και στο Σύλλογο Γραφείο Τελετών Λάρισας, έγγραφο με θέμα τη μεταφορά πτώματος.

 

Με ένα αόριστο ως προς το σκεπτικό του περιεχόμενο το έγγραφο υπαγορεύει ως απαραίτητη την ταρίχευση πτώματος πριν τη μεταφορά του «από τόπο σε τόπο» -αδιευκρίνιστες παραμένουν χιλιομετρικές αποστάσεις, ώρες ή άλλες λεπτομέρειες περί του τόπου. Χαρακτηριστικά αναφέρει: «Επειδή η μεταφορά ενός πτώματος από τόπο σε τόπο, κάτι που υπαγορεύεται, πολλές φορές, από τις προϋποθέσεις ή και τις «επιθυμίες» ενταφιασμού, δύναται ορισμένες φορές να περικλείει κινδύνους για τη δημόσια υγεία, είναι απαραίτητο πριν τη μεταφορά το πτώμα να ταριχεύεται».

 

Μία εβδομάδα αργότερα η Ιατροδικαστική Υπηρεσία Λάρισας κοινοποιεί το ίδιο έγγραφο προς τις Διευθύνσεις Δημόσιας Υγείας των υπολοίπων πρώην Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων Θεσσαλίας, στο Κεντρικό Λιμεναρχείο Βόλου, στις Τελωνειακές Αρχές και στο Σύλλογο Γραφείων Τελετών Θεσσαλίας.

 

Τα νέα δεδομένα που δημιουργούν τα δύο διαδοχικά υπηρεσιακά έγγραφα, αυξάνουν από το Μάιο του 2010 και έπειτα, κατά 150 έως 200 ευρώ, το κόστος της ταφής των νεκρών από το Βόλο στις Σποράδες. Είναι το κοστολόγιο της ταρίχευσης, για το οποίο μάλιστα ως «ιδιωτικό έργο» δεν απαιτείται η έκδοση απόδειξης παροχής υπηρεσιών, όπως αποφαίνεται η Α’ ΔΟΥ Λάρισας!

 

Έκτοτε σοροί νεκρών και πιστοποιητικά ταρίχευσης «συνταξιδεύουν» υποχρεωτικά προς τα νησιά των Βορείων Σποράδων. Οι ταριχεύσεις στις περισσότερες των περιπτώσεων διενεργούνται... στο Αχιλλοπούλειο Νοσοκομείο Βόλου.

 

Μπορούν οι ταριχεύσεις να διενεργούνται στο Νοσοκομείο Βόλου; Υπήρχε σχετική άδεια ή ήταν έστω εις γνώση της διοίκησης του Νοσοκομείου; Παρίσταντο πάντα, όπως προβλέπεται, Ιατροδικαστής στη διαδικασία της ταρίχευσης;

 

Στοιχεία δείχνουν ότι η απάντηση στο δεύτερο ερώτημα είναι μάλλον αρνητική. Στις 6/4/11 πιστοποιητικό που εκδίδεται για ταρίχευση πτώματος που επρόκειτο να μεταφερθεί στη Σκιάθο και διενεργήθηκε στο Αχιλλοπούλειο Νοσοκομείο, φέρει την υπογραφή της Ιατροδικαστή Λάρισας Ρουμπίνης Λεονταρή, η οποία με τη φόρμα-κλισέ βεβαιώνει ότι παρακολούθησε την πλήρη και επιστημονική ταρίχευση. Έγγραφο όμως του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας βεβαιώνει ότι την ίδια ημέρα, η κ. Λεονταρή ήταν νοσηλευόμενη.

 

Ποιος λοιπόν παρακολούθησε τη διενέργεια ταρίχευσης στο πτώμα, ενώ η Ιατροδικαστής νοσηλευόταν στη Λάρισα; Πώς το πιστοποιητικό φέρει την υπογραφή της, αλλά και τη σφραγίδα μιας δημόσιας υπηρεσίας, παρά το γεγονός ότι αποτελεί «ιδιωτικό έργο»;

 

Αντίστοιχα τα ερωτήματα και για μια δεύτερη ταρίχευση στις 18/4/11 σε πτώμα που έπρεπε να μεταφερθεί πάλι στη Σκιάθο. Σε αυτή την περίπτωση, η Ιατροδικαστής που υπογράφει το πιστοποιητικό βρίσκονταν σε αναρρωτική άδεια.

 

Η διερεύνηση από εισαγγελικές και άλλες αρχές της υπόθεσης μετά από καταγγελίες που έφτασαν μέχρι το υπουργείο Δικαιοσύνης, επανέφερε ξαφνικά από το περασμένο καλοκαίρι τη μεταφορά νεκρών για ταφή στις Σποράδες στην προτέρα κατάσταση, χωρίς δηλαδή προαπαιτούμενο την ταρίχευση...