ΤΑ ΓΑΪΔΟΥΡΙΑ ΤΟΥ ΣΔΟΕ

Προϊστάμενος του ΣΔΟΕ καταγγέλλεται για εκβίαση

 

 

Και οι κρίνοντες κρίνονται και οι ελέγχοντες ελέγχονται. Πόσο δε μάλλον, όταν οι υποθέσεις αφορούν σε ανώτατους κρατικούς αξιωματούχους οι οποίοι είναι οι καθ’ ύλην αρμόδιοι να εφαρμόζουν τον νόμο, να πατάσσουν το οικονομικό έγκλημα και να δρουν στο φως και στη διαφάνεια.

Πρωταγωνιστές στην υπόθεση που αποκαλύπτει σήμερα η zougla.gr είναι μερικοί εκ των «Ράμπο» του Σ.Δ.Ο.Ε. Κεντρικής Μακεδονίας.

Πρόκειται για τον νυν προϊστάμενο του Σώματος, κ. Θανάση Αθανασιάδη, καθώς και για ακόμη πέντε υπαλλήλους της Υπηρεσίας.

Επιφανής επιχειρηματίας της πόλης τούς κατηγορεί ότι τον εκβίασαν, ζητώντας του ποσό 100.000 ευρώ, προκειμένου να κάνουν τα «στραβά μάτια» και να μη βεβαιώσουν παράβαση εις βάρος του.

Όταν δε εκείνος αρνήθηκε, κατά τα λεγόμενά του, να ενσκήψει στις πιέσεις, οι επικεφαλής του Σώματος του υπέβαλαν πρόστιμο-μαμούθ, ύψους 2 δις ευρώ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η ιδιαίτερα δυσώδης υπόθεση έχει ήδη πάρει τον δρόμο της ποινικής δικαιοσύνης, καθώς οι σοβαρότατες καταγγελίες, που εγείρουν ερωτήματα σχετικά με το ποιος ή ποιοι καλούνται να εφαρμόσουν τον νόμο, βρίσκονται ενώπιον των εισαγγελικών αρχών.

Το χρονικό

Ο επιχειρηματίας Κώστας Σαμουηλίδης δραστηριοποιείται από το 1983 στον τομέα της καθαριότητας, έχοντας εταιρεία με συνεργεία καθαρισμού.

Μάλιστα, έως και τον Φεβρουάριο του 2005 έχει αναλάβει, έπειτα από διαγωνισμό, την αποκλειστική καθαριότητα των κτηρίων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

 Τον Ιανουάριο του 2004, ύστερα από έγγραφη κλήση, του ζητήθηκε από το Σ.Δ.Ο.Ε. Κ. Μακεδονίας να προσκομίσει στην Υπηρεσία, με έδρα το Καλοχώρι, βιβλία και στοιχεία της επιχείρησης που αφορούσαν στα οικονομικά έτη 2002 και 2003.

Παράλληλα, το ίδιο διάστημα ελεγχόταν και ο βασικός προμηθευτής του στα υλικά καθαριότητας που προορίζονταν για το Α.Π.Θ.. Τα στοιχεία του συγκεκριμένου προσώπου βρίσκονται στη διάθεση της zougla.gr.

Αρχικά ο επιχειρηματίας πίστεψε ότι πρόκειται για διασταύρωση στοιχείων, καθώς, όπως λέει, μέχρι και το 2001 δεν είχε καμία εκκρεμότητα με την εφορία. Πολύ σύντομα, όμως, θα ανακάλυπτε ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν τελείως διαφορετικά…

Τον Μάρτιο του 2004 αποφασίζει να αλλάξει προμηθευτή και αρχίζει να συνεργάζεται με μία άλλη εταιρεία. Το θρίλερ ξεκινάει έπειτα από ένα τηλεφώνημα που δέχεται τον Μάρτιο του 2006 (ύστερα από δύο χρόνια δηλαδή) από έναν ελεγκτή του Σώματος, ο οποίος του ζητάει να παρουσιαστεί στο γραφείο του.

Όταν παρουσιάζεται εκεί, ενημερώνεται ότι, έπειτα από έλεγχο που έκανε το Σ.Δ.Ο.Ε. Θεσσαλίας στον προηγούμενο προμηθευτή του (Σ.Σ.), διαπιστώθηκε ότι ο εν λόγω προμηθευτής κατηγορείται ως εκδότης εικονικών τιμολογίων, στα οποία εμπλέκεται και η δική του επιχείρηση.

Ο κ. Σαμουηλίδης απαντάει (σύμφωνα με το δικόγραφο της μήνυσης) ότι τα υλικά που φέρονται, σύμφωνα με τις αποδείξεις, να έχει παραλάβει έχουν έρθει πράγματι στην κατοχή του. Όπως μάλιστα επισημαίνει, ο ισχυρισμός του αυτός μπορεί να επιβεβαιωθεί τόσο από το προσωπικό του όσο και από υπαλλήλους που βοηθούσαν στην εκφόρτωση, καθώς επίσης και από υπαλλήλους του Πανεπιστημίου. 

«Εγώ κάθε χρόνο ελέγχομαι με προσωρινό ή οριστικό έλεγχο από υπαλλήλους της Ί Δ.Ο.Υ., όπου ανήκω, λόγω μεγάλων ποσών παρακράτησης 8% για κάθε συναλλαγή μου και επιστροφής φόρου, και στο κάτω-κάτω δεν είναι δυνατόν να μου χρεώσουν εικονικά τιμολόγια, επειδή το Σ.Δ.Ο.Ε Θεσσαλίας διαπίστωσε παραβάσεις στην υπαρκτή επιχείρηση του Σ.Σ.» φέρεται να αναφέρει στον ελεγκτή.

Ακούγοντας τα παραπάνω, ο υπάλληλος του Σ.Δ.Ο.Ε. προσπαθεί -όπως υποστηρίζει- να τον καθησυχάσει, λέγοντάς του ότι θα βρεθεί κάποια λύση, γιατί γνωρίζει από την Ί Δ.Ο.Υ. ότι είναι απόλυτα συνεπής στις υποχρεώσεις του, καθώς η επιχείρησή του εμφάνισε το 2005 έσοδα που έφθασαν τα 4.398.672 ευρώ.

Η… «λύση»

Σοκαρισμένος ο επιχειρηματίας από την κατάσταση, ρωτάει τον υπάλληλο τι πρέπει να κάνει, ώστε να λυθεί το θέμα.

Ο υπάλληλος, σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται στη μήνυση, θυμίζει στον κ. Σαμουηλίδη ότι κάθε χρόνο λαμβάνει ως επιστροφή φόρου ποσά της τάξεως των 100, 150 έως και 250.000 ευρώ, από τα οποία, αφού του γίνει έλεγχος προσωρινός ή οριστικός και αφού παρακρατηθούν τυχόν οφειλές προς το Δημόσιο, του επιστρέφεται το υπόλοιπο ποσό.

Στη συνέχεια, του «εξηγεί» ότι, με τέτοια επιστροφή φόρου που έχει, θα μπορούσε να διαθέσει το ποσό των 100.000 ευρώ, ώστε η υπόθεση να κλείσει…  ευνοϊκά. Κοινώς, να «λαδώσει» τους ελεγκτές, για να κάνουν τα... στραβά μάτια. 

 Στη μήνυση αναφέρεται, μάλιστα, ότι ο υπάλληλος του ζητεί να το σκεφτεί και τον παραπέμπει στον (τότε υποδιευθυντή του Σ.Δ.Ο.Ε.) κ. Αθανασιάδη, προκειμένου να δουν αν θα συμφωνήσουν στα 100.000 ευρώ. Τον παραπέμπει δηλαδή στον καθ' ύλη αρμόδιο.

Λίγες μέρες αργότερα, πραγματοποιείται η συνάντηση με τον κ. Αθανασιάδη, ο οποίος, όπως καταγγέλλει ο επιχειρηματίας, του λέει: «Ξέρω, όμως έχω κόσμο». Δηλώνει δηλαδή –σύμφωνα πάντα με τον επιχειρηματία- γνώστης της κατάστασης και του «λαδώματος» των 100.000 ευρώ.

Η συνέχεια της υπόθεσης έχει ως εξής: Ο επιχειρηματίας αποχωρεί, χωρίς να συναντηθεί -έκτοτε- με τον τότε υποδιευθυντή, αρνούμενος -όπως λέει- να υποκύψει σε οποιονδήποτε εκβιασμό.

«Η επιχείρησή μου είναι συνεπής, λειτουργεί έντιμα επί 22 χρόνια χωρίς παραβάσεις και χωρίς να έχω καταδικαστεί ποτέ για εργατική διαφθορά. Κάθε χρόνο ελέγχομαι από την Ί Δ.Ο.Υ. όπου ανήκω, εκτός και αν νομίζουν ότι όλοι οι προηγούμενοι συνάδελφοί τους που με ήλεγχαν ήταν ανίκανοι ή διεφθαρμένοι» υπογραμμίζει χαρακτηριστικά στη μηνυτήρια αναφορά του.

Η τιμωρία

Αποτέλεσμα της άρνησης ήταν να επέλθει και η τιμωρία. Το Σ.Δ.Ο.Ε. επέστρεψε, προέβη σε ελέγχους και επέβαλε στον επιχειρηματία πρόστιμο 1.500.000 ευρώ.

Πάντως εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι, σύμφωνα με τα όσα επικαλείται ο επιχειρηματίας, οι έλεγχοι δεν ήταν ουσιαστικοί, καθώς η υπηρεσία ουδέποτε εμφανίστηκε στην έδρα της επιχείρησής του (ως όφειλε), ουδέποτε ερεύνησε το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ουδέποτε ρώτησε τόσο τις καθαρίστριες που διαχειρίζονταν τα υλικά όσο και τους υπαλλήλους που ήταν υπεύθυνοι για την παραλαβή αυτών.

 «Τίποτε από όλα αυτά δεν έκαναν σκοπίμως και με δόλο. Αυτό που τους ένοιαζε ήταν να με τιμωρήσουν. Έτσι απλά, αφού το Σ.Δ.Ο.Ε. Θεσσαλίας θεώρησε τον Σ.Σ. εκδότη εικονικών τιμολογίων, τότε και εγώ, κατά αυτούς, δεν παρέλαβα ποτέ υλικά. Πιο άδικο και παράλογο συμπέρασμα δεν μπορεί να υπάρξει» καταλήγει στη μήνυσή του.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι εύλογα:

- Για ποιο λόγο ένας πολίτης να προβεί σε μια τόσο σοβαρή καταγγελία στις εισαγγελικές αρχές, γνωρίζοντας μάλιστα ότι πολύ εύκολα μπορεί να μπει στη δίνη του κυκλώνα;

- Για ποιο λόγο να μην ενσκήψει στις «πιέσεις», να μη δεχθεί τον «συμβιβασμό», παρά να ζητεί συνεχώς επανέλεγχο και τελικά να καταφεύγει στη Δικαιοσύνη;

- Είναι τρελός, μυθομανής, δικομανής ή κυνηγός «φαντασμάτων»;

Πηγή